پول گرایی توضیح داده شده است

محتوا

• پیشینه پولی گرایی
• منبع مالی
• چگونه کار می کند
• میلتون فریدمن پدر پول گرایی است
• نمونه هایی از پول گرایی

پول گرایی یک تئوری اقتصادی است که می گوید عرضه پول مهمترین عامل رشد اقتصادی است. با افزایش عرضه پول ، مردم تقاضای بیشتری دارند. کارخانه ها با ایجاد مشاغل جدید ، تولید بیشتری می کنند.

پول گرایان (معتقدین به نظریه پول گرایی) هشدار می دهند که افزایش حجم پول فقط باعث تقویت موقتی رشد اقتصادی و ایجاد شغل می شود. در طولانی مدت ، افزایش حجم پول تورم را افزایش می دهد. هرچه تقاضا از عرضه پیشی بگیرد ، قیمت ها متناسب می شوند.

پیشینه پولی گرایی

صاحبان پول معتقدند سیاست پولی از سیاست مالی (هزینه های دولت و سیاست مالیاتی) م taxثرتر است. هزینه های محرک به حجم پول می افزاید ، اما کسری بودجه را به بدهی های دولتی یک کشور می افزاید. این نرخ بهره را افزایش می دهد.

صاحبان پول می گویند که بانک های مرکزی قدرت بیشتری از دولت دارند زیرا کنترل پول را کنترل می کنند همچنین تمایل دارند نرخ بهره واقعی را به جای نرخ اسمی مشاهده کنند. بیشتر نرخ های منتشر شده نرخ اسمی هستند ، در حالی که نرخ های واقعی اثرات تورم را از بین می برند. نرخ واقعی تصویری واقعی از هزینه پول ارائه می دهد.

منبع مالی

پول گرایی اخیراً از رده خارج شده است. عرضه پول نسبت به گذشته به معیار کمتری برای نقدینگی تبدیل شده است. در این حالت ، نقدینگی (پول نقد یا توانایی تبدیل سریع دارایی ها به پول نقد) شامل وجوه سرمایه گذاری نقدی ، اعتباری و بازار پول است که در آن اعتبار وام ها ، اوراق قرضه و وام های رهنی را پوشش می دهد.

با این وجود ، عرضه پول سایر دارایی ها مانند سهام ، کالاها و ارزش مسکن را اندازه گیری نمی کند. به احتمال زیاد مردم با سرمایه گذاری در بورس پس انداز می کنند زیرا بازده بهتری دارند.

این بدان معناست که عرضه پول این دارایی ها را اندازه گیری نمی کند. اگر بورس صعود کند ، مردم احساس ثروت می کنند و تمایل دارند بیشتر هزینه کنند. افزایش هزینه ها تقاضا را افزایش می دهد و این باعث رونق اقتصاد می شود.

سهام ، کالاها و ارزش بازار مسکن رونق اقتصادی ایجاد کرد که بانک مرکزی (فدرال رزرو) از آنها چشم پوشی کرد. رکود بزرگ تا حدی با ایجاد حباب بازار مسکن (افزایش ارزش خانه ، تأیید وام برای افرادی که توانایی پرداخت آن را ندارند و پول از طریق سرمایه گذاران برای وام) ایجاد شد ، که ترکید و بسیاری از اقتصاد با آن

چگونه کار می کند

وقتی حجم پول گسترش می یابد ، نرخ بهره را کاهش می دهد. این امر به دلیل وام های بیشتر بانک ها است ، بنابراین آنها مایل به گرفتن نرخ های پایین تر هستند. این بدان معناست که مصرف کنندگان برای خرید وسایلی مانند خانه ، اتومبیل و مبلمان بیشتر وام می گیرند. کاهش عرضه پول نرخ بهره را افزایش می دهد ، وام ها را گران تر می کند - این رشد اقتصادی را کند می کند.

در ایالات متحده ، فدرال رزرو عرضه پول را با نرخ وجوه فدرال مدیریت می کند. این یک نرخ هدفمند است که بانک فدرال برای بانک ها تعیین می کند تا از یکدیگر برای وام های یک شبه شارژ بگیرند ، و سایر نرخ های بهره را تحت تأثیر قرار می دهد. بانک فدرال از ابزارهای پولی دیگری مانند عملیات بازار آزاد ، خرید و فروش اوراق بهادار دولتی برای دستیابی به نرخ وجوه فدرال هدف استفاده می کند.

بانک فدرال با افزایش نرخ وجوه فدرال یا کاهش عرضه پول ، تورم را کاهش می دهد. این سیاست پولی انقباضی شناخته می شود. با این حال ، بانک فدرال باید مراقب باشد اقتصاد را به رکود نکشاند. برای جلوگیری از رکود اقتصادی و در نتیجه بیکاری ، بانک فدرال باید نرخ وجوه تغذیه ای را کاهش داده و میزان عرضه پول را افزایش دهد. این سیاست پولی انبساطی شناخته می شود.

میلتون فریدمن پدر پول گرایی است

میلتون فریدمن در سال 1967 در سخنرانی خود در انجمن اقتصادی آمریکا نظریه پول گرایی را ایجاد كرد. وی گفت: پادزهر تورم نرخ بهره بالاتر است که به نوبه خود باعث کاهش عرضه پول می شود. قیمت ها پایین می آیند زیرا مردم پول کمتری برای خرج کردن دارند.

میلتون همچنین نسبت به افزایش سریع عرضه پول هشدار داد که این امر با ایجاد تورم ضد تولید خواهد بود. اما افزایش تدریجی برای جلوگیری از افزایش نرخ بیکاری ضروری است.

این اعتقاد وجود دارد که اگر بانک فدرال بخواهد به درستی عرضه پول و تورم را مدیریت کند ، از لحاظ نظری اقتصاد Goldilocks را ایجاد می کند ، جایی که نرخ بیکاری کم و سطح قابل قبولی از تورم رواج دارد.

فریدمن (و دیگران) بانک فدرال رزرو را مسئول رکود بزرگ می دانند. با کاهش ارزش دلار ، فدرال رزرو عرضه پول را در مواقعی که باید سست کند ، تشدید می کند. آنها در حالی که مردم از ارز کاغذی خود برای طلا استفاده می کردند ، برای دفاع از ارزش دلار نرخ بهره را افزایش دادند. عرضه پول کاهش یافت و دریافت وام دشوارتر شد. سپس رکود اقتصادی بدتر شد و به یک رکود تبدیل شد.

نمونه هایی از پول گرایی

رئیس صندوق فدرال ، پول ولکر ، از مفهوم پول گرایی برای پایان دادن به تورم تورمی (تورم بالا ، بیکاری زیاد و راکد بودن تقاضا) استفاده کرد. با افزایش نرخ وجوه فدرال به 20٪ در سال 1980 ، حجم پول به شدت کاهش یافت ، مصرف کنندگان به همان اندازه خرید را متوقف کردند و مشاغل نیز از افزایش قیمت جلوگیری کردند. این به تورم خارج از کنترل پایان داد ، اما این باعث ایجاد 1980-82 شد رکود اقتصادی

بن برنانکه ، رئیس سابق بانک فدرال با پیشنهاد میلتون مبنی بر رشد تورم ملایم توسط بانک فدرال موافقت کرد. وی اولین صندلی فدرال رزرو بود كه هدف رسمی تورم را 2٪ نسبت به سال گذشته تعیین كرد. هدف این امر حفظ نرخ تورم اصلی است كه قیمت های بی ثبات گاز و مواد غذایی را از بین ببرد.